Title: De Supperclub
Author: Lara Williams
Publisher: Ambo Anthos
Release date: Augustus 2020
Genre: Roman
Rating: ★★✩✩✩ 2.75

Toen ik het persbericht ontving van De Supperclub van Lara Williams, was ik erg nieuwsgierig geworden door de omslag van het boek. Alleen om die reden al, wilde ik meer weten over het verhaal. Eenmaal de synopsis gelezen te hebben, was ik overtuigd. Een boek waarin eten een grote rol heeft. Klinkt perfect!

Verhaal

Roberta is negenentwintig en opgegroeid met de boodschap zo onzichtbaar en plooibaar mogelijk te leven. Ze heeft dan ook een nietszeggende baan en is te onzeker om iets te doen met haar passie voor koken. Tot ze de tegendraadse Stevie ontmoet. Samen richten ze De supperclub op, een geheim genootschap voor vrouwen die hongeren naar meer. Vrouwen die genoeg hebben van waardeloze mannen, waardeloze seks en de algehele verwachting zo min mogelijk op te vallen. Ze komen samen als de avond valt en feesten tot ze misselijk worden. Ze drinken, dansen en schreeuwen. En hun lijf dijt uit. In het middelpunt staat Roberta – cynisch maar onzeker, messcherp maar ook zoekend.

Personages

In De Supperclub volgen we Roberta die bijna dertig wordt. Wat me al snel duidelijk wordt is dat Roberta een bijzondere vrouw is die leeft met een jeugdtrauma. Ze ziet zichzelf als een buitenstaander en heeft totaal geen eigen waarde. Ook werkt ze bij een modebedrijf wat ze eigenlijk helemaal niet leuk vindt doordat ze allemaal maar dingen mag doen die haar niet interesseren. Haar enige troost is koken.

Als haar baas vervolgens met de twee jaar jongere stagiaire Stevie aan komt zetten, is Roberta daar in eerste instantie helemaal niet blij mee. Maar als snel sluiten de meiden vriendschap en zijn ze onafscheidelijk. Ze gaan zelfs samenwonen en beginnen een Supper Club: een subversieve nachtclub waar ze inbreken in gebouwen, eten, vaak hun kleren uittrekken en drugs gebruiken.

Schrijfstijl

De Supperclub is geschreven vanuit Roberta. We volgen haar leven afwisselend in het heden wanneer ze als 29 jarige werkt bij een modebedrijf en het verleden wanneer ze nog studeert op de universiteit. Deze afwisseling werkte verfrissend en zorgde er bij mij voor dat ik in ieder geval geïnteresseerd bleef. Voedsel heeft ook een grote rol in het boek. Soms lees je hele paragrafen over het bereiden ervan wat dan weer betrekking heeft op het leven van Roberta. Zo omschrijft Lara bijvoorbeeld het geduld dat nodig is om zuurdesem te maken, het geluk dat betrokken is bij een soufflé en de weerbarstigheid van pasta puttanesca (schijnbaar ook wel ‘hoerenpasta’ genoemd). Dat Lara een liefhebber van koken is, kan haast niet anders. Haar paragrafen over voedsel zijn uitstekend en gedetailleerd geschreven.

Mijn enthousiasme waar ik zo op had gehoopt bleef gedurende het lezen heel de tijd weg.

Conclusie

Best een positieve recensie tot nu toe toch? Maar waarom dan toch 2,75 sterren? Ik wilde dit boek ook echt heel graag leuk vinden, maar helaas bleef mijn enthousiasme gedurende heel het boek weg. Dat had niets met de schrijfstijl te maken. Want ik las het boek wel binnen een dag weg. In die zien weet de auteur je aandacht wel vast te houden. Maar mijn grootste kritiekpunt is Roberta. Ze begon de Supperclub om persoonlijk te groeien. Maar als ik nu terugkijk op het verhaal is ze helemaal niet gegroeid op misschien een heel klein beetje aan het einde na. Het verhaal begon veelbelovend maar daarna vlakte het steeds meer af. Ik voelde me gedurende heel het boek ook niet verbonden met Roberta. Het enige wat ik constant dacht was dat ze een minderwaardigheidscomplex heeft en hoognodig naar een psycholoog moet. In plaats daarvan zet ze een hele andere stap die ik totaal niet snap. Nee, ik had hele hoge verwachtingen van De Supperclub, maar helaas was het niets voor mij.

*Dit artikel bevat een recensie-exemplaar. Dit beïnvloedt mijn mening van het boek niet.