Boekrecensie: Wat je zegt zie je zelf

13 december 2020

/ Bookreviews /

Verhaal

Ellendig, zo voelt de zeventienjarige Marscha zich als ze voor een vakantie van drie weken met haar ouders en broertje op camping Le Tournesol aankomt. Haar eetstoornis reist namelijk gewoon met haar mee. Hoewel ze dolgraag het normale leven wil oppakken, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. De hele dag door wordt ze geconfronteerd met haar angsten en onzekerheden. Al snel leert Marscha de vrolijke, aantrekkelijke Ruben kennen, die op de camping werkt. Hij lijkt alles te zijn wat zij niet is. Maar ook Ruben blijkt zo zijn problemen te hebben. Brengt dit hen dichter bij elkaar of maakt het alles juist nog moeilijker?

Personages

In Wat je zegt zie je zelf volgen we Marscha. Ze is zeventien jaar oud en heeft een eetstoornis. Een stoornis, waarvan ik helaas zelf heb mogen ervaren dat het je hele leven beïnvloedt. Ik kan me dus als geen ander verplaatsen in haar. Dat is dan ook de reden dat ik lang heb gewacht om dit boek te lezen en tegelijkertijd ook de reden, dat ik eenmaal begonnen met lezen, niet meer kon stoppen. Na een opname in een kliniek, is het tijd voor Marscha om het normale leven weer op te pakken. Maar voordat ze dit doet, lijkt het haar artsen en ouders een goed idee als ze eerst een tijdje op vakantie gaan. We volgen Marscha dan ook voornamelijk tijdens deze vakantie waarin we zien hoe ze langzaamaan het normale leven weer oppakt met vallen en opstaan. Want een eetstoornis is niet zomaar overwonnen. Dat weet ik als geen ander en ik begreep de frustraties van haar dan ook ontzettend goed.

Tijdens deze vakantie leert Marscha de energieke Ruben kennen. De twee klikken al snel, maar ook Ruben heeft zo zijn verleden. Gelukkig kunnen ze elkaar helpen en haalt het af en toe de emotionele lading van dit toch wel heftige verhaal af. Wat ik ook mooi vind is dat we tussen de regels door een inkijkje krijgen in hoe de ouders van Marscha haar eetstoornis beleven. Mensen vergeten denk ik vaak dat ouders alleen maar kunnen toekijken hoe hun kind worstelt. Dat lijkt me onverdraaglijk.

Schrijfstijl

Wat me al snel duidelijk werd in dit verhaal, is dat de auteur, Jacodine van de Velde, weet waar ze het over heeft. Hoe Jacodine de worstelingen omschrijft van Marscha, is precies hoe ik dit zelf ook heb ervaren. Dit boek geeft een realistisch beeld hoe het leven met een eetstoornis eruit ziet. Door haar ervaringen in de kinder- en jeugdpsychiatrie heeft Jacodine zelf ook al heel wat situaties meegemaakt. Wat je zegt zie je zelf is geschreven vanuit twee perspectieven. Namelijk die van Marscha, maar ook die van Ruben. Ik vond dit persoonlijk heel fijn. Voorafgaand aan het lezen, was ik bang dat ik door dit boek negatief getriggerd zou worden. Maar juist door de hoofdstukken van Ruben werd het verhaal niet te zwaar en kon zelfs ik dit boek prima hebben.

Conclusie

Wat je zegt zie je zelf is me alles meegevallen. Dat klinkt alsof ik van te voren geen hoge verwachtingen had. Maar het tegengestelde is juist het geval. Ik had zulke hoge verwachtingen van dit boek, dat ik een beetje bang was dat het te dichtbij zou komen. Gelukkig is dit niet het geval. Of althans, ja het kwam dichtbij maar op een goede manier waarin ik heel veel dingen herkende. Zo heeft Jacodine volgens mij ook echt bewust gekozen, om niet specifiek te noemen hoe zwaar Marscha is. Waar ik misschien dacht dat het boek vol drama zou zitten, is het op heel veel momenten ook heel mooi en vrolijk geschreven. Uiteindelijk is Marscha ook een meisje die wilt leven en een tiener die op zoek is naar haar eigen identiteit. Zeker een aanrader dus!

*Dit artikel bevat een recensie-exemplaar. Dit beïnvloedt mijn mening van het boek niet.