Boekrecensie: Starfish

1 mei 2021

Verhaal

Kiko Himura heeft het altijd moeilijk gehad om te zeggen wat ze denkt. Met een moeder die haar het gevoel geeft dat ze niet bestaat en een half-Japanse afkomst die ze niet helemaal begrijpt, houdt Kiko er de voorkeur aan haar hoofd naar beneden te houden. Haar enige doel? Toegelaten worden tot haar droomschool Prism, een kunstacademie in New York. Dit is de uitweg waar ze zo naar verlangt om haar moeder te ontvluchten.

Maar dan slaat het noodlot toe. Kiko is niet toegelaten tot Prism. En als dat nog niet erg genoeg is trekt op hetzelfde moment haar oom weer bij haar familie in. Een oom waar Kiko een verleden mee heeft en waardoor ze het liefst zover mogelijk bij die man uit de buurt blijft. Kiko haar droom valt in duigen en ze heeft dan ook geen idee meer wat ze moet doen nu ze opgesloten zit in een leven met haar verschrikkelijke moeder en oom. Wanneer Kiko een uitnodiging krijgt van haar jeugdvriend om haar kleine stadje te verlaten en langs kunstscholen aan de westkust te gaan, grijpt Kiko de kans dan ook meteen aan. Ondanks de angsten die haar proberen tegen te houden. En nu ze eindelijk vrij is om haar eigen persoon te zijn buiten de beklemmende muren van haar gezinsleven, leert Kiko levens veranderende waarheden over zichzelf, haar verleden en hoe ze dapper kan zijn.

Starfish is een prachtig geschreven, emotioneel maar belangrijk verhaal.

Personages

In Starfish volgen we Kiko. Kiko kwam op mij over als een lief en zorgzaam meisje die zichzelf altijd op de tweede plaats zet. Ze is zo bang om andere te kwetsen, dat ze eigenlijk al jaren niet meer zichzelf is. Dit alles is gestart toen ze iets verschrikkelijks meemaakte met haar oom. Daarna ging het eigenlijk van kwaad tot erger. Kiko haar ouders gingen scheiden en haar vader liet haar achter bij haar moeder. Kiko haar moeder kan ik alleen maar omschrijven als een narcist. En wat voor één! Tijdens het lezen wil je constant door de bladzijdes heen naar haar moeder schreeuwen. Door haar moeder, heeft Kiko een minderwaardigheidscomplex en een angststoornis opgelopen. Dit is zo zonde. Ik had echt met haar te doen. Gelukkig heeft ze wel een vriendin die haar kan helpen en als haar jeugdvriend Jamie een uitweg biedt voor de zomer, grijpt ze die kans met beide handen aan.

Schrijfstijl

Akemi Dawn Bowman laat met Starfish zien dat ze een kei is in emotie in haar woorden leggen. Dit boek is heel intens en emotioneel en je leeft als lezer heel erg mee met het hoofdpersonage Kiko. Ondanks alle heftige gebeurtenissen en onderwerpen die aan bod komen, vond ik toch dat Starfish realistisch bleef. Bovendien heeft Akemi een hele fijne schrijfstijl waardoor je heel snel door het verhaal heen gaat. Op de moeder en oom van Kiko na, waren alle personages ontzettend leuk om te volgen. Ik was zo blij voor Kiko dat ze andere mensen in haar omgeving had die haar steun konden bieden. Ook vond ik het heel mooi om te zien dat zowel Jamie als haar beste vriendin haar accepteerde zoals ze was. Ondanks dat ze haar angststoornis niet begrepen.

Conclusie

Starfish is een prachtig geschreven en zeer belangrijk boek. Wat ik het mooiste vond, is dat je Kiko een ontwikkeling ziet doormaken. Een ontwikkeling waar ze keihard haar best voor moet doen. Want het is zeker niet makkelijk voor haar. Mijn enige minpuntje is dat ik eigenlijk al vrij snel door had waar het plot naartoe ging. Ik had het leuker gevonden als de auteur me daar óók nog mee kon verrassen. Daarom geef ik Starfish vier sterren. Alsnog een prima beoordeling, want ik vond dit echt een prachtig boek en de schrijfstijl van de auteur sprak me erg aan. Haar andere boeken komen dan ook absoluut op mijn tbr!