Title: Een klein gebaar
Author: Lucy Dillon
Publisher: Uitgeverij de Fontijn
Release date: Oktober 2018
Genre: Feelgood Roman
Rating: ★★★★✩ 4.5

Regelmatig sta ik ’s ochtends vroeg in de Ako op Utrecht Centraal boeken te bekijken. Hierdoor wordt de pijn van de vroege ochtend toch wat verzacht. Meerdere keren stond ik deze maand met Een klein gebaar van Lucy Dillon in m’n handen. Toch heb ik hem niet gekocht. Ik had mezelf een koopverbod opgelegd. Er zouden deze maand namelijk veel recensie exemplaren binnenkomen die ik heel graag wilde lezen. Maar tot mijn grote verassing lag Een klein gebaar die middag op me te wachten in de brievenbus!

Verhaal

Libby en haar man Jason hebben hun huis in Londen vaarwel gezegd om het hotel van zijn ouders uit het slop te halen. Ze hebben grootse ideeën over hoe ze het gaan aanpakken: ruime, luxueuze kamers en badkamers, en zij als het team achter de schermen. Maar de zaken gaan beslist niet zoals gepland, niet met de verbouwing en niet met de samenwerking tussen Libby en Jason zelf.

Dan wordt een onbekende vrouw voor hun deur aangereden. Door het ongeluk weet zij niet meer wie ze is of waarom ze daar was – de enige aanwijzing die het ziekenhuispersoneel kan vinden over haar identiteit is een kaartje in haar broekzak met daarop de naam en het adres van het hotel. Als Libby de vrouw een kamer in het hotel aanbiedt om te herstellen, kan ze niet voorzien wat voor lawine aan gebeurtenissen ze daarmee in gang zet…

Personages

We volgen Libby die samen met haar man Jason halsoverkop uit Londen vertrekt. Ze gaan de moeder van Jason die onlangs weduwe is geworden, helpen met haar hotel. Ik vond het heerlijk om over Libby te lezen. Ze kwam echt over als een hele lieve meid die iedereen wel als vriendin zou willen hebben. Tijdens het lezen merk je dat Libby zichzelf constant wegcijfert en het iedereen gemakkelijker wil maken. Behalve zichzelf dan, want ze werkt zichzelf behoorlijk de stress in! Toch blijf ik constant met bewondering naar Libby kijken. Ze houdt alle ballen in de lucht en het lukt haar zelfs om haar irritaties naar alles en iedereen te onderdrukken.

Naast Libby volgen we ook Pippa. Of althans, we weten haar naam niet. Door een ongeluk vlak voor het hotel, is ze namelijk haar geheugen kwijt geraakt. Ze was daar zonder tas of telefoon. Daardoor weet niemand wie ze is. Om haar toch een naam te geven, wordt ze Pippa genoemd. Ik kan me geen eens voorstellen hoe het moet zijn om wakker te worden en het afgelopen 1,5 jaar compleet kwijt te zijn. Laat staan dat je überhaupt niet weet wie je zelf bent of hoe je hier terecht bent gekomen. Ik zou vreselijk in paniek raken denk ik. Hoewel Pippa dit ook behoorlijk angstig vindt, blijft ze wel kalm. Kalm genoeg in ieder geval om niet in paniek te raken. Samen met Libby probeert ze stapje voor stapje weer bij haar herinneringen te komen.

Ik leefde al heel snel mee met Libby en heb haar dan ook vrijwel meteen in mijn hart gesloten. Het was zelfs zo erg dat ik af en toe op m’n werk aan haar moest denken. 

Schrijfstijl 

Een klein gebaar is best een flink boek. Daardoor heb je na het lezen van dit boek wel echt het idee dat je Libby en Pippa door en door kent. Ondanks dat het een flinke pil is, lees je wel erg vlot door. Het is absoluut geen oppervlakkig verhaal. Ik leefde eigenlijk al vanaf het begin met Libby mee en heb haar dan ook meteen in mijn hart gesloten. Het was zelfs zo erg dat ik af en toe op m’n werk aan haar moest denken. Ik vroeg me dan af of ze het allemaal nog wel zou trekken. Grappig is dat. Dat een personage zo echt kan aanvoelen. Ik kon het boek dan ook eigenlijk niet wegleggen. En als er een moment was waarop ik niet verder kon lezen door werk of andere verplichtingen, dan was ik constant met mezelf in gesprek in m’n hoofd over de gebeurtenissen in het boek. Wat zou ik bijvoorbeeld in de situatie van Libby of Pippa doen?

Wensboom

In het ziekenhuis waar Libby en Pippa regelmatig moeten zijn, staat een wensboom. Een leuk detail dat de schrijfster van dit boek, Lucy Dillon, op deze manier wilde laten zien dat je als mens best eens iets voor een ander kan doen zonder tegenprestatie. Of anders gezegd, dat je dankbaar mag zijn voor alles wat anderen voor je doen. De wensboom in Een klein gebaar staat in het ziekenhuis. Het idee is dat je daar random je bedankjes kan ophangen. Zo hing er bijvoorbeeld een kaartje aan van iemand die ontzettend dankbaar was dat er zo goed voor haar vader is gezorgd in het ziekenhuis in zijn laatste maanden. Hoe tof zou het zijn als er zo’n boom in elk ziekenhuis zou staan?!

Toen ik Een klein gebaar uitlas, bedacht ik vrijwel meteen dat dit het perfecte boek is om te lezen in de herfstvakantie.

Conclusie

Toen ik Een klein gebaar uitlas, bedacht ik me dat dit het perfecte boek is om te lezen in de herfstvakantie. Juist omdat hij best dik is en je eigenlijk niet wil stoppen met lezen, is het een boek die heerlijk leest in een vakantieperiode. Daarom wilde ik mijn recensie heel snel online hebben. Het is immers voor velen nu herfstvakantie. Voor mij overigens niet. Ik moet helaas gewoon werken! Lucy Dillon heeft met Een klein gebaar laten zien dat ze personages levensecht op papier kan zetten. Het verhaal is meeslepend, grappig maar toch ook heel mooi en emotioneel.

*Dit artikel bevat een recensie-exemplaar. Dit beïnvloedt mijn mening van het boek niet.