Boekrecensie: Knap voor een dik meisje

5 september 2020

/ Bookreviews, Non fictie /

Verhaal

Tatjana is al haar hele leven dik. En krijgt dus al zo lang ze zich kan herinneren ongevraagd commentaar op haar lijf. Naaste familie, wildvreemden, specialisten: iedereen vindt het nodig haar te vertellen dat dik zijn iets slechts is en dat ze daar zo snel mogelijk iets aan moet doen. Alsof het haar niet al duidelijk was hoeveel haar extra kilo’s haar hebben gekost. In haar puberteit waren er geen prille liefdes of eerste seksuele ervaringen, geen onbezorgd ontdekken van de wereld. In plaats daarvan waren er pestende klasgenoten, stiekeme vreetbuien en een constante schaamte.

Wanneer ze eenderde van haar lichaamsgewicht verliest ervaart ze voor het eerst de privileges die bij slank zijn horen. Toch neemt het ongevraagde commentaar alleen maar toe – al helemaal als ze weer begint aan te komen. In dit boek neemt ze zélf de regie in het gesprek over haar lichaam, en doet ze openhartig verslag van het leven als dikke vrouw in een land waar dun zijn de norm is.

Een puur, eerlijk en persoonlijk verhaal dat je in één zit wilt uitlezen.

Personages

Knap voor een dik meisje is een fictie boek. Dat wil zeggen, dat het een verhaal is gebaseerd op feiten. Sterker nog, het is het persoonlijke verhaal van de auteur zelf. Tatjana is al sinds ze een baby was mollig. Wat een vervelend woord is dat trouwens! Nu ik dit boek heb gelezen, kijk ik zo anders tegen bepaalde termen aan. Anyways, haar ouders hebben een snoepwinkel waar ze boven wonen. ’s Nachts sluipt Tatjana stiekem naar beneden om lekker te kunnen snoepen. Dit doet ze voornamelijk op dagen dat ze zich niet zo goed voelt. Af en toe stiekem snoepen ontwikkelen zich tot heuse vreetbuien totdat ze op haar zwaarste punt 160 kilo weegt. Zo kan het niet langer vindt ze. En ze besluit hulp in te schakelen.

Ontroerend, pijnlijk en krachtig.

Schrijfstijl

Knap voor een dik meisje is chronologisch opgebouwd en in te delen in drie delen. In het eerste gedeelte neemt Tatjana je mee naar haar jeugd van baby tot jongvolwassene. Het tweede gedeelde gaat over haar deelname aan het televisieprogramma Obese. Heel interessant vond ik dat deel! In het laatste deel neemt ze je mee in de periode na het programma en de nasleep daarvan. Deze opbouw las heel fijn. Dingen uit Tatjana’s jeugd hebben haar op een bepaalde manier gevormd. Het is fijn dat ze je als lezer ook een kijkje in haar jeugd heeft gegeven zodat je haar beter begrijpt.

Conclusie

Ik vloog geheel onverwachts door dit boek heen. Ik lees niet zoveel non-fictie maar dit persoonlijke verhaal van Tatjana was gewoon ontzettend goed. Het was een eye-opener op veel vlakken. Hoe dikke mensen dagelijks wel honderd keer worden geconfronteerd met hun eigen lijf. Door hunzelf, maar ook vooral door anderen. Maar bijvoorbeeld ook hoe er door medici met haar werd omgegaan. Ik vond dit zo bizar en had dit totaal niet verwacht van een land als Nederland waar de gezondheidszorg zo goed geregeld is. Mijn enige kritiekpuntje is dat ik graag meer over Tatjana haar leven had willen lezen en over haar als persoon. Het boek gaat echt over haar dik zijn. Niet verkeerd en begrijpelijk ook, maar ik zou graag meer over haar willen lezen. Want als ik een boodschap meeneem uit dit boek, dan is het wel dat Tatjana meer is dan alleen maar dik. En ik zou haar graag beter willen leren kennen!

Tags: Tatjana Almuli